Vietnam we gaan je missen!

Vandaag was het helaas alweer de allerlaatste dag, althans de laatste "echte" dag. De tijd is super snel voorbij gevlogen. Ook al verblijven we in een luxe hotel, een ontbijt was helaas niet aanwezig. Dus hebben we in het cafeetje tegenover het hotel ontbeten. Het eten was lekker, wel een beetje jammer dat we er drie kwartier op moesten wachten.
Sai, een man met hele leuke, maar nogal bijzondere humor was onze gids. We vertrokken met twee bussen vanaf het hotel, onze eerste stop was bij  het historische treinstation van Da Lat. Dit treinstation was gebouwd onder leiding van de Fransen. Er stond nog een aantal oude treinen. Na wat modellenfoto's te hebben gemaakt in en hangend aan de trein konden we weer door. 

De afgelopen twee weken hebben we vaak tempeltjes langs de weg zien staan en je bent natuurlijk niet elke dag in Vietnam dus we hebben nu het nog kon de Chua Linh Phuoc tempels bezocht. Er waren een aantal tempels en allemaal waren ze versierd met draken, bloemen en heel veel felle kleuren. Niet dat iemand van ons boeddhistisch is maar nu we er toch waren en er heel veel mensen aan het bidden waren vonden we het wel interessant en hebben we ook gebeden.

Niet dat Jasmijn echt wist wat ze moest doen maar ze heeft maar gewoon een wierookstokje aangenomen en haar ogen dicht gedaan, het zat niet heel comfortabel dus Jasmijn heeft besloten toch maar geen boeddhist te worden. 
Na 155 treden omhoog te hebben gelopen (Marije en Cis hebben geteld) stonden we bovenin een tempel waarvandaan we uitzicht hadden op de verschillende boeddha's, tempels en de omgeving. Toen we ook weer de 155 treden naar beneden waren gelopen daalden we af naar de hel. De looproute door de hel was bedoeld om je bang te maken zodat je een als een goed mens zonder zonden zou leven en dus naar de hemel ging. Nadat er in het verleden iemand een hartaanval had gekregen werden er in plaats van echte mensen nu poppen in de hel gezet. De hel heeft niet echt effect op ons gehad we vonden de poppen met neonlichtjes als ogen en brulgeluiden van een bandje niet echt angstaanjagend. Wel rende Cis bijna huilend de hel uit omdat een Vietnamees ons liet schrikken, we snappen dus wel dat de echte mensen zijn vervangen voor poppen. 

Nadat we nog een keer hadden gebeden voor een Boeddha gemaakt van gedroogde bloemen die altijd blijven leven (volgens Paulien waren ze trouwens nep) reden we door naar waar eigenlijk deze dag om draaide, namelijk de koffieplantage.
De koffieplantage was verdeeld over verschillende locaties. Bij de eerst locatie waar we stopten werden de plantjes gepoot en groeiden hier vier jaar door tot een volwassen koffieplant. Bas kreeg de eer om als eerste een boon te stekken helaas had hij hier niet veel talent voor, de rest van de groep daarentegen wel. Toen Bas eindelijk klaar was met het stekken maakte we een korte wandeling naar de plantage. Onderweg kwamen we twee wel hele knappe westerse jongens tegen, dit was wel weer even wennen na twee weken, de jongens in de groep die vallen namelijk nogal tegen en de Vietnamese jongens zijn ook niet helemaal onze smaak. Nadat we waren bijgekomen van deze shock mochten we op de plantage zelf de takken zonder blaadjes afknippen. Sommigen van ons bezweken onder de hitte en gingen even in de schaduw staan of ze waren nog niet helemaal bijgekomen van de twee zeer goed uitziende jongens. Na een best vermoeiende ochtend had iedereen trek en gingen we lunchen. Om ons voor de zoveelste keer weer kennis te laten maken met de Vietnamese keuken kregen we een authentieke Vietnamese lunch. Het was overigens wel een van de lekkerste deze reis. We werden door de bus afgezet bij een zandweggetje waarvandaan we een wandeling van drie kwartier gingen maken naar een locatie waar een volgende stap van het proces werd uitgevoerd. Om heel eerlijk te zijn zagen we een beetje op tegen de wandeling, maar tegen onze verwachting in was het heel erg gezellig en het uitzicht was prachtig. Bij het kleine fabriekje aangekomen lieten de werknemers ons de stappen zien van het verwijderen van de schil tot het drogen van de bonen. Voor het verwijderen van de schil werden de bessen eerst in een bak met water gelegd zodat ze daar konden weken. De bessen die bleven drijven werden eruitgehaald, dit waren geen goede bessen. De schil viel tijdens het weken van de bessen eraf. Vervolgens werden de bessen, die inmiddels bonen genoemd konden worden, zonder schil in een andere bak gedaan. In deze bak werden de bonen met schoon water gewassen. Dan werden de bonen een week lang gedroogd. Na dit proces gezien te hebben wandelden we terug naar het dorpje. Sai had hier geen zin in en rolde liever van de berg af, althans dit zei hij. Natuurlijk moesten we na deze lange dag op de koffieplantage ook zelf de koffie proeven. Dit deden we bij de laatste stop. De bonen moesten overigens eerst nog klaar gemaakt worden voor consumptie. Het vruchtvlees, wat nog aan de bonen, zat werd verwijderd door een machine. De bonen werden vervolgens verwarmd tot 190 graden en waren nu een koffieboon. De laatste stap was het malen van de koffie. Op het terras hebben we nog lang gekletst onder het genot van een kop koffie, in ieder geval Paulien, Jasmijn had liever thee met heel veel suiker. De koffie hebben we zelf op Vietnamese wijze, met de kleine filter, gemaakt. Zoals altijd had Cis natuurlijk weer verteld dat Jasmijn een beroemde zangeres is in Nederland, Gingerella. Sai heeft daarom een kwartier lang gezeurd of Jasmijn een liedje wilde zingen, aangezien Jasmijn niet kan zingen en ook niet zo'n zin had om zichzelf voor schut te zetten kreeg Sai niet zijn zin. Omdat Sai zich schuldig voelde over het feit dat hij zolang had zitten zeuren zong hij in de bus een liedje voor ons het was niet heel slecht maar dus ook niet goed.
Laten we maar gewoon eerlijk zijn: de Vietnamese keuken is voor veel van ons niet een favoriet en na twee weken alleen maar sticky Rice en springrolls gegeten te hebben droomden we zelfs over pizza's die voorbij kwamen vliegen. We moesten dan ook bijna huilen van geluk toen we hoorden dat we pizza gingen eten misschien wel een van hoogtepunten van deze reis of zelfs van Jasmijn haar leven. En eindelijk was het dan zover: we kregen onze pizza's, er kwamen veel oerkreten, gegil en tranen bij kijken. Het maakte ons dan ook vrij weinig uit dat de rest van de gasten van het restaurant ons een beetje vreemd aankeken. Wel een beetje jammer dat Jasmijn hem maar voor de helft op kreeg terwijl we heel enthousiast een large hadden besteld die we sowieso wel op zouden krijgen, althans dat dachten we. Veel mensen hadden het kopen van souvenirs uitgesteld en moesten op de valreep nog op de markt cadeautjes inslaan. Om elf uur waren we allemaal weer terug in het hotel, het voornemen om vroeg te gaan slapen was alweer mislukt want de tassen moesten nog ingepakt worden. Toen we eindelijk allemaal met een volle maag in bed lagen, genoten we van de onze allerlaatste nacht in Vietnam en droomden we over toeterende scooters en springrolls want zelfs die gaan we missen als we weer terug zijn in Nederland.

See you soon,

Paulien & Jasmijn